Samojed to przyjazny i czuły pies rodzinny, który buduje bliską więź ze wszystkimi domownikami. Jest niezwykle inteligentny, aktywny i wytrwały. I chociaż agresja jest mu całkiem obca, czasami lubi zaznaczyć swoją niezależność.

Samoyed - opis rasy

Samojed jest rasą psów, należącą do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowaną do sekcji północnych psów zaprzęgowych (FCI: grupa V, sekcja 1, wzorzec nr 212).

Przedstawiciele tej rasy mają podwójną szatę: krótki, miękki i gęsty podszerstek oraz długi, prosty i twardszy włos okrywowy. Samce posiadają obfitą kryzę wokół szyi i ramion, portki na udach i gęsty włos na ogonie. Na pozostałych częściach ciała włos jest krótki. Występują w ubarwieniu czysto białym, kremowym, biszkoptowym, białym z jasnobrązowymi plamami.

Długość życia samojedów to 10 - 14 lat. Dorosły pies osiąga wysokość w kłębie 53 – 60 cm, a samica 48 – 53 cm. Waga samca wynosi 20 – 30 kg, suki 16 – 20 kg.

Syberyjskie korzenie

Samojedy są jedną z najstarszych ras psów użytkowych na świecie. Nazwa tej rasy pochodzi od plemion Samoyed, żyjących na północy Rosji, na obszarze Syberii. W południowej części tego regionu pasterze do wypasu reniferów wykorzystywali psy o ubarwieniu białym, czarnym, brązowym. Natomiast na północy całkowicie białe, łagodnie usposobione czworonogi pełniły rolę psów myśliwskich i pociągowych. W domostwach bawiły się z dziećmi i ogrzewały właścicieli puszystymi płaszczami.

Pomocnik odkrywców

W XIX wieku psy tej rasy wykorzystywane były przez poszukiwaczy przygód. Pomagały podróżnikom podczas wypraw na biegun północny i południowy. Norweski odkrywca Fridtjof Nansen korzystał z ich pomocy w czasie swojej podróży na biegun północny w 1893 roku. Cenił bardzo ich wytrzymałość i wyszkolenie. Choć jego wyprawa zakończyła się fiaskiem (z powodu braku jedzenia), samojedy okazały się doskonałymi psami zaprzęgowymi. Warto wspomnieć, że Robert Scott i Roald Amundsen również używali psów tej rasy podczas swoich wypraw polarnych. W czasie wyścigu tych odkrywców, Scott miał zaprzęgi składające się z 33 psów, a Amundsen z 52. Rywalizację tę wygrał Amundsen, pokonując Scotta ze swoją drużyną, dowodzoną przez samojeda o imieniu Etah.

Spokrewniony z wilkami

Samojed jest rasą szpiców, co oznacza, że należy do grupy psów blisko spokrewnionych z wilkami. Te charakterystyczne cechy można dostrzec w budowie ciała. W 2011 r. odkryto 33 000-letnią skamielinę psa – nazwaną „psem Ałtaju”, od pasma górskiego, na którym została znaleziona. Po przeprowadzeniu testów DNA naukowcy odkryli, że współczesną rasą najbliżej spokrewnioną z psem Ałtaju jest właśnie samojed.

Śpiewający pies

Prawdopodobnie ze względu na genetyczną bliskość samojeda z wilkami, rasa ta znana jest z upodobania do wycia – melodyjnego jodłowania, brzmiącego jak śpiew. Można sprowokować większość tych czworonogów do śpiewania, grając im jakąś muzykę lub inicjując wycie.

Słodki uśmiech

Wygięte kąciki ust nadają przedstawicielom tej rasy charakterystyczny wyraz zwany «uśmiechem samojeda». Internauci tak bardzo kochają uśmiech samojeda, że w sieci można znaleźć tysiące zdjęć poświęconych temu radosnemu wizerunkowi.

Towarzyski strażnik

Wśród najbardziej charakterystycznych zalet usposobienia psów tej rasy odnajdziemy takie cechy jak:

• niezwykle inteligentny, szybko się uczy
• łagodny
• przywiązany do rodziny
• bardzo towarzyski
• wytrwały
• aktywny

Samojed potrzebuje codziennych wyzwań fizycznych i umysłowych. Uwielbia przebywać na świeżym powietrzu i odkrywać nowe przestrzenie. W pomieszczeniu, w którym przebywa powinna znajdować się duża liczba zabawek i ciekawych rzeczy, aby pies mógł się nimi zająć.

Samoyed jest bezwonny

W przeciwieństwie do niektórych ras, sierść samojeda jest prawie pozbawiona zapachu. Samoczyszcząca się, bezwonna okrywa nie powoduje alergii, nie wymaga też częstych kąpieli.

Ubrania z sierści samojeda

Ponieważ samojed szczyci się wspaniałą i gęstą, obficie liniejącą sierścią, wielu właścicieli zbiera jej nadmiar. Można z niej utkać przędzę, następnie wykorzystać ją do produkcji odzieży. Materiał jest ciepły i mocny oraz bezwonny, dzięki czemu jest świetną alternatywą dla owczej wełny. „Klub Samoyed” z Doliny Potomac przyjmuje darowizny zebranej sierści, z których tworzy czapki, szaliki i rękawiczki. Rzemieślnicy twierdzą, że z futra objętości średniej wielkości papierowej torby można wykonać długi szal i trzy pary dziecięcych bucików.

Pielęgnacja samojeda - praca na pół etatu

Pielęgnacja samojeda jest dość czasochłonna, szczególnie absorbujące są zabiegi związane z sierścią czworonoga. Utrzymanie przepięknego białego futra w czystości i eleganckim wizerunku wymaga dużo pracy. Codzienne, około 20-minutowe szczotkowanie psa jest koniecznością, podobnie jak bardziej intensywne godzinne szczotkowanie, raz lub dwa razy w tygodniu. Należy pamiętać że nawet po tych zabiegach dom nadal będzie pełen luźnych włosów samojeda, zwłaszcza w okresach obfitszego linienia (dwa razy w roku).

Co najważniejsze, nie należy przycinać zbyt krótko ani golić sierści samojeda, ponieważ pełni ona funkcję ochronną przed zimnem i wysoką temperaturą.

Zdrowy i odporny samojed

Rasa ta cieszy się dobrym zdrowiem. Do najpoważniejszych schorzeń, z którymi samojedy mogą się zmagać należą: dysplazja stawu biodrowego, wzdęcia, postępujący zanik siatkówki, infekcje skóry (przy niedostatecznej pielęgnacji) i cukrzyca.